Francisca Herrera y Garrido
Francisca Herrera y Garrido (A Coruña 1869–1950), a filla menor dunha familia da burguesía acomodada da Coruña, foi unha escritora romántica en galego e castelán. Lectora de Rosalía de Castro desde os doce anos, admirouna durante toda a vida.
Os seus primeiros libros son de poesía. A partir de 1916 continúa publicando composicións poéticas en revistas e xornais galegos e da emigración. E no ano 1920 publica a súa primeira novela en galego, Néveda, a primeira escrita por unha muller, moi valorada por Murguía e Vicente Risco. En 1922 saca a novela curta A y‑alma de Mingos na Editorial Céltiga de Ferrol e Pepiña, a primeira novela en castelán. En 1925 publica a novela curta Martes d’antroido na Editorial Lar da Coruña e a estas obras de narrativa engade a publicación de Reproba en 1926 e Familia de lobos en 1928.
A Real Academia Galega o 4 de marzo de 1945 comunicoulle oficialmente que fora designada membro numerario para ocupar a cadeira 037, que a convertería na primeira muller chamada a ingresar na devandita institución. Vicisitudes burocráticas propias daquela época impediron que lese o seu preceptivo discurso de ingreso antes da súa morte. No ano 1987, dedicóuselle a ela o Día das Letras Galegas.
